Dat zien we morgen dan wel weer…

Het vorige bericht is zo’n drie weken geleden geplaatst, terwijl ik toch echt de intentie had om iedere week wat op de site te schrijven. Het is vaak zo druk dat ik ’s avonds eigenlijk gewoon “niets” meer wil dan gewoon een “baco op de bank”. Zo’n twee weken geleden kreeg Cin d’r moeder ook een vreselijk bericht. Bij haar is ook uitgezaaide kanker geconstateerd, een moedervlek is de oorspronkelijke bron. Kortom zwaar %^&*#. ( joke.logze.nl )… Het werd dus weer tijd voor een moeilijk gesprek met Liz en Bart. Na veel tranen, teleurstelling en veel vragen klommen we in de auto naar oma en konden Liz en Bart zelf even een knuffel geven. Ze hebben het heel goed opgepakt.

Het is nu meer dan 2 maanden dat Cin overleden is, na veel ups-and-downs en zoeken naar evenwicht en invulling, roepen op een of andere manier de dagelijkse verplichtingen toch.

En toen stond ineens de kerstvakantie, met daarin kerst en oud en nieuw, voor de deur… tja… Kort door de bocht zijn deze dagen zijn toch vaak dagen met een vraagteken, zo van: “Wat gaan we nu weer eens doen totdat de gourmetset op tafel aan gaat?” Ik had gekozen voor een leuke praktische insteek, een vakantiehuisje op een park waar veel te doen is. Als de kids zich immers vermaken komt eigenlijk de rest van de dag wel goed. De week van kerst werd heerlijk gevuld met zwembad, schaatsbaan, bowlingbaan, springkussens en draaimolens in de achterhoek. Bijkomend voordeel was dat het vakantiehuis de vettige aroma van de grillplaat absorbeert en thuis de boel gespaard bleef. Het was een heerlijk midweekje.

Zondagen kunnen best lang zijn. De afgelopen zondag had ik Liz en Bart beloofd om naar de bioscoop te gaan. Voor de lengte van de zondag maakt het niet zoveel uit, gewoon van opstaan tot naar bed gaan, maar de beleving is met zo’n happening in de middag toch wat anders. Liz en Bart vonden K3 geweldig. Na de film vroeg Liz naar het graf van Cindy. We zijn toen even met zijn drieën bij het graf wezen kijken. De bloemen hebben het lang “gehouden” maar beginnen nu toch echt te verwelken…. Het was goed om te zien dat wij niet alleen bij het graf kijken. Lampjes en kaarsjes zijn het bewijs dat meer mensen ook af en toe kijken, dat doet ook goed…

Na kerst komt oud en nieuw om de hoek kijken. De hele dag is gewoon een gezellige dag, maar het moment dat de klok 12 uur slaat bleek toch wel confronterend en emotioneel. Voor je gevoel proost iedereen dan om je heen samen op het nieuwe jaar. Gelukkig kon ik Liz en Bart een dikke knuffel geven op een mooi en gelukkig 2013.

Nog een paar dagen kerstvakantie en dan begint school weer, hoe dat gaat lopen? Ach…. dat zien we morgen dan wel weer…

En dan komt toch het moment dat je de voordeur open doet en dat het wel heel erg stil, kil en koud is in huis…. Dat moment kwam afgelopen donderdag. Dat koude is op te lossen door een nieuwe CV te laten installeren, maar de kilheid en stilte zullen op een andere manier moeten worden verwerkt.  Aan de aandacht en warmte om ons heen zal het niet liggen…

Het helpt dat Liz en Bart veel, altijd, om mij heen zijn. Ze doen het echt fantastisch. Ze zijn vrolijk, spelen en en maken heel veel grapjes en trekken je lekker snel weer terug in de realiteit. Vaak heel leuk, soms ook wel vertederend confronterend. Bart: ” Pap, we moeten even een nieuw naambordje kopen” of “Nu passen we wel met z’n allen in bad”. Het lijkt erop dat ze zich heel snel schikken in de nieuw ontstane situatie. Was overblijven op school een paar weken geleden echt “een ding”, nu blijven ze na een korte uitleg gewoon over. Hetzelfde geldt voor het spelen bij andere vriendjes en vriendinnetjes. Ze vinden het leuk en doen het weer graag….

Mama komt regelmatig ter sprake. Zo schrijft Liz regelmatig een briefje bij het gedenktafeltje in school en praat Bart, vlak voordat ie als een blok in slaap valt, ook vaak even met mij over mama. Of “the flow” in huis zo blijft? Ach…. dat zien we morgen dan wel weer….

Pff…wat een drukte en een geregel. In absolute tijd gezien valt de drukte met het regelen best wel mee. Het heeft  echter zo’n impact, dat het lijkt alsof je de hele dag bezig bent met regelen. Voeg daarbij het heen en weer naar school brengen van de kinderen, het boodschappen doen toe en af en toe een ritje naar de begraafplaats en de dag is lekker gevuld. Het houd je bezig en dat is best lekker.

De kaarten komen nu nog steeds binnen en het is echt heel mooi om ze iedere keer weer te openen. Het is een mooie bevestiging van medeleven en dat doet heel goed. Maar ook uit de gesprekjes van en naar school, op het schoolplein, bij de AH en de apotheek blijkt heel veel medeleven en dat is fijn.

Maar nu eea geregeld moet worden kom je ook wel veel vervelende zaken tegen. Zo moest ik ongeveer 10 instanties, zoals banken, verzekeringsmaatschappijen en pensioenfondsen bellen. Allen hadden “heel professioneel” een “servicedesk nabestaanden” o.i.d. Helaas lag op het moment van bellen bij de helft van de maatschappijen het systeem “plat” en werd vriendelijk gevraagd of ik later maar terug kon bellen. Bij slechts één maatschappij werd ik direct gecondoleerd, de overige handelden het gesprek af als een administratieve afhandeling en werd met een verplicht “prettige dag” het gesprek afgesloten. hmm….

De kinderen gaan er tot nog toe fantastisch mee om. Ze praten er gemakkelijk over, gaan lachend naar school, slapen erg goed. We hebben de afgelopen twee jaar heel veel tijd gestoken in gesprekken met Liz en Bart over het komende overlijden van Cindy. Altijd open en eerlijk geweest. Het onderwerp was gewoon een onderwerp van gesprek tijdens het eten of voor het slapen gaan. Ik geloof ook dat de Liz en Bart het “leven-bij-de-dag-en-geniet-ervan” motto min of meer hebben (overgenomen). Desondanks wordt je door Liz en Bart regelmatig met de neus op de feiten gedrukt. Bart wijzend naar het naambordje naast de voordeur: “Pap, nu is het naambord fout hè? We moeten een nieuwe kopen” of, als we met z’n drieën in bad zitten: ” Nu passen we wel met z’n allen in bad hè, pap? ” Tja….

Maar ondanks al deze confrontaties denk ik een groot deel van de dag met een warm, mooi en trots gevoel terug aan oa de uitvaart, het laatste concert van Racoon en de mooie wijze waarop Cin ruim twee jaar lang invulling gaf aan de vreselijke situatie waarin we terecht waren gekomen…..

O ja…. parkeren kun je hier….

http://www.hetwittehuis-pijnacker.nl/route_parkeren.htm

De achtbaan die ons leven de laatste 3 jaar beheerste, maakt nu even een paar hele heftige loopings. Nu al het geregel… en da’s toch weer meer dan verwacht. Aanstaande dinsdagmiddag is de uitvaartdienst en daarna brengen Cindy naar het graf. Dat is in de regel sneller geschreven dan geregeld….

We hebben ook een lange lijst met kaarten te versturen, soms gebeurt het dat deze niet op tijd zijn of dat we mensen in de hectiek over het hoofd hebben gezien. Wie de behoefte voelt is natuurlijk van harte welkom. Nadere info volgt….